غزل

 

لنگـر انداختـه در اسکـله، کنـگر خـورده
این عقابی که مسیـرش به کبـوتر خورده

 

مـوج با شــوق تو می آید و بـرمی گردد
متلاشی شـده، بی حوصله و سرخورده

 

گاه یک صخره ی پنهان شده را رد کرده ست
گرچه هر بار به یــک صخره ی دیگر خورده

 

بوسه ات سرخ ترین میوه ی فصل است انگار-
سیــلی مــوج کـه بر گونه ی بندر خورده

 

« بد نگویـیم بـه مهتـاب اگـر تــب داریم »
هر که بد گفت به چشمـان تو، شـکَّر خورده!

 

چشم تو معدن المـــاس ولـــی لبخندت-
سینـه ی ترد اناری ست که خنجر خورده

 

غزلی گفته ام از گـونه ی گـل نازک تر
من بجز شعر چه گفتـم که به تو برخـورده!؟

برچسب‌ها: عبدالحسین انصاری هوای تو...