شدم چون آینه محو وجود بی مثال تو

بگیر آنقدر محکم در بغل دلبسته ی خود را

که در بر دارد انگاری ، هلویی ، هسته ی خود را

صلات ظهر هم باشد، شبم آغاز خواهد شد

به محض اینکه می بندی دو چشم خسته ی خود را

شدم چون آینه محو وجود بی مثال تو

بیا در من ببین شخصیت بر جسته ی خود را

تمام عمر مثل سایه دنبال خودم بودم

چطور از من جدا کردی من وابسته ی خود را؟

گره روی گره افتاده ، واکن اخم هایت را

نکش در هم ، دو ابروی به هم پیوسته ی خود را

به دنیا ظلم کن اما نه با من که خودی هستم

که چاقو می برد هر چیزی الا دسته ی خود را