بگذار در آیینه ببینم غم خود را

در خاطره ی خانه صدای تو نشسته است
این پنجره عمریست به پای تو نشسته است

بگذار در آیینه ببینم غم خود را
در آینه گیسوی رهای تو نشسته است

ما مثل حبابیم و در اندیشه ی مرگیم
تا در سر ما عطر هوای تو نشسته است

رفتی و پس از رفتنت  ای چشمه ی خورشید
شب نیست ، که دنیا به عزای تو نشسته است

گفتم که سفر پاک کند خاطره ات را
هر جا بروم خاطره های تو نشسته است

احسان پورنجاتی