خاک سیاوش ها و رستم هاست اینجا

یک سفره ٬ یک آیینه ٬ با آیات قرآن

آغاز مشروع گناهی آتشین بود

عشقش اهورایی ٬ اما در کنارش

مردی نشسته از اهالی زمین بود

مردی نشسته که تمامی جنونش

در جمله ای کوتاه میشد جا بگیرد

این جمله ی کوتاه و ساده : " تا همیشه -

دیوانه ی چشم تو ام ای نازنین " بود

حرف دلش را گفت اما دیدگانش

دیگر توان خشکسالی را ندارد

آبی ترین ها را خدا در چشم او ریخت

انگار راز خلقت دریا همین بود

این مرد اهل مرز پاکی است خاتون

مرزی که با خون امیران آبدیده

مرز اساطیر وطن خواهی شبیه

مردی که خونش حرمت حمام فین بود

خاک سیاوش ها و رستم هاست اینجا

خاک کمانگیران بی نام و نشان است

خاکی که روزی تخت جمشید و شکوهش

یک گوشه از پیشینه ی این سرزمین بود

اما زنی که پای این سفره نشسته

با آن دل خسته سر یاری ندارد

دنبال روحی آسمانی وار می گشت

در فکر عشقی باز بالاتر از این بود

اینبار زن حرف دلش را زد که ناگاه

تقدیر هم بر ذات خود لعنت فرستاد

زن رفت ٬ اما مرد ماند و خاطراتش

مردی که مبهوت کلام آخرین بود